۳۵۲.دلبرجان

۳۵۲.

اول:

جمعه دلبر جان رو  برداشتم و زدم به کوه.یه ساعتی راه رفتم،هوای عالی و راه به راه. ۱۶ تا شلیک  ۵۵۰ یاردی حالمو حسابی جا آورد.

نمی دونم چی داره این کار، همه غم و خستگیام با صدای اولین شلیک دود میشه و میره هوا! انگاری زمان متوقف میشه و زمین ثابت می مونه.

دوم:

این بساط کرونا برنامه جلای وطنم رو ریخت به هم،مثلا این هفته باید میرفتم اون ور آب واسه دیدن وکیل و مصاحبه و...

سوم:

 دروغ نگم دلم یه تب و تاب و هیجان می خواد، مثل روزای آخر دبیرستان، سال اول دانشگاه،یه دوست داشتن ناب، یه چیزی که دنیا رو قشنگ تر کنه.

چهارم:

پنج شنبه جمعه این هفته آخرین دورهمی یا کمپون توی امساله.

پنجم: 

این پست  آخرین نوشته ام توی این وبلاگه باشه.